Danny Blind. Ik geef hem het voordeel van de twijfel. Als speler juist boven alle twijfel verheven, maar als coach nog nooit iets gepresteerd. Vóór hem pleit dat Hiddink wél alles had gepresteerd, en het met dit team ook niet voor elkaar kreeg.
Er wordt veel gewezen op individuele fouten, pech, blessures om te verklaren waarom het Nederlands elftal geen onderdeel gaat uitmaken van de betere helft van Europa die om het kampioenschap gaat spelen. Ik heb de hele kwalificatiereeks Nederland niet als team gezien; het was letterlijk een ‘elftal’. En als je niet als team speelt, krijg je het tegen ploegen als IJsland, Turkije en Tsjechië, die wél als team spelen, lastig.
Van Gaal zag dit tijdens het WK goed: achterin de rijen gesloten houden, met spelers als Vlaar en Nigel de Jong die het gras opeten als het nodig is, en voorin alle ballen op Robben. Een gelijkspel heb je, een overwinning kun je krijgen.
Tijdens de kwalificatiereeks was Robben vrijwel continu geblesseerd. Daarmee mis je een enorme aanvallende impuls, maar nog steeds had het achterin dicht kunnen zitten. Wat gelijkspelletjes tegen IJsland, Turkije of Tsjechië waren ruim voldoende geweest om in elk geval de playoffs te halen.
Ik vind het gebrek aan teamgeest schrijnend. Martin Indi die zijn ploeg in de steek laat met een domme rode kaart. Memphis die bij Manchester iedere week prima presteert, maar bij het Nederlands elftal kennelijk geen zin heeft om het te laten zien. Riedewald en Tete die, als Van Dijk en Bruma doordekken, denken ‘hadden ze maar niet uit het centrum moeten weglopen; ik doe geen stap extra’. Niemand die Van Persie troost als hij een ongelukkig eigen doelpunt maakt. Dan kan Blind zich wel verschuilen achter blessures, onervarenheid, individuele fouten, maar hij is er niet in geslaagd om het elftal als team te laten spelen. En dat is volgens mij juist de rol van de bondscoach.
Maar het allerschrijnendst vind ik de weigering van spelers om te juichen of een teamgenoot te feliciteren als die een doelpunt maakt. Waarmee ze eigenlijk aangeven dat ze liever zelf hadden willen scoren. Razend zou ik als coach zijn als dat zou gebeuren – en ik weet zeker dat Van Gaal dat ook zou zijn.
Huntelaar maakt de 1-3 met nog twintig minuten te spelen; kansloos natuurlijk, maar ik heb grotere wonderen op de voetbalvelden gezien. Van Persie staat het dichtst bij de bal die in het doel verdwijnt, en je ziet hem balen dat Huntelaar weer een doelpunt inloopt op zijn eigen nationale record. Van Persie loopt nog een paar stappen richting het doel om de bal weer snel naar de middenstip te brengen, stopt halverwege en denkt ‘laat maar’.
Laat maar.
Er wordt veel gewezen op individuele fouten, pech, blessures om te verklaren waarom het Nederlands elftal geen onderdeel gaat uitmaken van de betere helft van Europa die om het kampioenschap gaat spelen. Ik heb de hele kwalificatiereeks Nederland niet als team gezien; het was letterlijk een ‘elftal’. En als je niet als team speelt, krijg je het tegen ploegen als IJsland, Turkije en Tsjechië, die wél als team spelen, lastig.
Van Gaal zag dit tijdens het WK goed: achterin de rijen gesloten houden, met spelers als Vlaar en Nigel de Jong die het gras opeten als het nodig is, en voorin alle ballen op Robben. Een gelijkspel heb je, een overwinning kun je krijgen.
Tijdens de kwalificatiereeks was Robben vrijwel continu geblesseerd. Daarmee mis je een enorme aanvallende impuls, maar nog steeds had het achterin dicht kunnen zitten. Wat gelijkspelletjes tegen IJsland, Turkije of Tsjechië waren ruim voldoende geweest om in elk geval de playoffs te halen.
Ik vind het gebrek aan teamgeest schrijnend. Martin Indi die zijn ploeg in de steek laat met een domme rode kaart. Memphis die bij Manchester iedere week prima presteert, maar bij het Nederlands elftal kennelijk geen zin heeft om het te laten zien. Riedewald en Tete die, als Van Dijk en Bruma doordekken, denken ‘hadden ze maar niet uit het centrum moeten weglopen; ik doe geen stap extra’. Niemand die Van Persie troost als hij een ongelukkig eigen doelpunt maakt. Dan kan Blind zich wel verschuilen achter blessures, onervarenheid, individuele fouten, maar hij is er niet in geslaagd om het elftal als team te laten spelen. En dat is volgens mij juist de rol van de bondscoach.
Maar het allerschrijnendst vind ik de weigering van spelers om te juichen of een teamgenoot te feliciteren als die een doelpunt maakt. Waarmee ze eigenlijk aangeven dat ze liever zelf hadden willen scoren. Razend zou ik als coach zijn als dat zou gebeuren – en ik weet zeker dat Van Gaal dat ook zou zijn.
Huntelaar maakt de 1-3 met nog twintig minuten te spelen; kansloos natuurlijk, maar ik heb grotere wonderen op de voetbalvelden gezien. Van Persie staat het dichtst bij de bal die in het doel verdwijnt, en je ziet hem balen dat Huntelaar weer een doelpunt inloopt op zijn eigen nationale record. Van Persie loopt nog een paar stappen richting het doel om de bal weer snel naar de middenstip te brengen, stopt halverwege en denkt ‘laat maar’.
Laat maar.
