Internet Address Book – handig of jammer?

Yme bracht me de scoop, maar een dag later stond het al op nu.nl: het Internet Address Book, een site om sites bij te houden. Je maakt een profiel aan, en bij dat profiel kun je aangeven hoe je profiel er bij diverse andere diensten (Blogger, Live Messenger, Flickr, del.icio.us) uitziet.
Op het eerste gezicht een dienst waar iedereen op zat te wachten, en weer stap dichter bij het beheren van je online identiteit. Waarbij dit direct tot vragen leidt. Mensen zijn tegenwoordig enorm voorzichtig met het plaatsen van hun emailadres op internet – vanwege het risico op spam. Toch plaatst iedereen op het Address Book zonder schroom dit soort persoonlijke gegevens. Daarnaast doe ik op Hyves net alsof ik een 22-jarige student kunstgeschiedenis ben (bij wijze van spreken), terwijl op Flickr blijkt dat dit helemaal niet het geval is. Waarom zou ik die twee identiteiten naast elkaar willen zetten?
Maar goed, dit kan de gebruiker zélf al dan niet bij haar profiel plaatsen. Een echte tekortkoming is het feit dat ik mijn profielpagina niet via een ‘nette’ URL kan benaderen. Tegenwoordig gebeurt dit over het algemeen door de gebruikersnaam in de URL te zetten (bijvoorbeeld http://flickr.com/photos/tondejong/). Bij het Address Book kan dit alleen via een query in de URL. Voor Yme is dit geen probleem; ik durf de bewering aan dat er op deze wereld slechts één Yme Bosma rondloopt. Maar voor iemand met een algemene naam als die van mij kan ik binnenkort nooit meer ineens op mijn profielpagina terechtkomen; er zal een lijstje met identieke namen getoond worden. En omdat het Address Book heeft nagelaten om de gebruiker een gebruikersnaam te laten kiezen, kan dit ook niet met terugwerkende kracht gebeuren. Jammer, want voor de rest lijkt het een interessante dienst.

Waarom toont Google zoveel resultaten?

Relevante vraag van mijn collega Emmelien: Waarom kun je na een Google zoekopdracht pagina na pagina met resultaten bekijken? Seth Godin geeft aan dat  het woord “unique” 664 miljoen resultaten oplevert. Is er iemand te vinden die verder kijkt dan pakweg drie pagina’s met resultaten? Volgens mij – althans zo doe ik het zelf – verfijn je je zoekopdracht als je niet meteen vindt wat je zoekt.
Iemand enig idee wat de bedoeling van Google is? Laten zien dat ze écht het internet enorm doorzoeken? Of “altijd zo geweest”?

Jong geleerd, oud (na)gedaan

Ik had een inhaalslag te doen in het bijlezen van mijn favoriete weblogs, waaronder die van Seth Godin. Dus kwam ik pas afgelopen week zijn post over jongleren tegen. Hij verwijst naar een video van een Amerikaan, Chris Bliss, die op de laatste nummers van het White Album van de Beatles zijn jongleerkunsten vertoont, en tenslotte een ovatie krijgt.
Ik heb jaren geleden leren jongleren, en kan uit ervaring verklappen dat dat best wel meevalt. Als je er wat uurtjes instopt, kun je al snel behoorlijk wat kunstjes uithalen.  Met drie ballen althans. Met méér ballen wordt het al snel lastiger. Dat bewijst Jason Garfield. Of eigenlijk niet. Want hij laat zien hoe eenvoudig het is om met vijf ballen te jongleren. Op dezelfde muziek als Bliss, precies hetzelfde geluidsfragment, mét ovatie. De ‘Chris Bliss Diss‘ noemt hij zijn optreden. Maar, zo betoogt Seth, doordat hij het zo eenvoudig laat lijken, is het uiteindelijk minder indrukwekkend.
[gv data=”QYUXaYCkv-A”][/gv]
Over jongleren gesproken: ook weer via Seth Godin een job interview van een jongleur.