Tagarchief: sethgodin

Jim Davis versus Jan Wegereef: 2-0

Geplaatst op door
1

StekelenburgSeth Godin haalt in een post Jim Davis, de CEO van New Balance, aan.
Q. What was wrong with New Balance’s approach to apparel?
A. It was my fault. We just didn’t do it right. We didn’t have the right people. We tried to be all things to all people and didn’t do anything right.
Jan Wegereef (KNVB scheidsrechter) echter, na het zien van TV beelden waarop – naar de heersende mening – toch duidelijk is dat de speler van AZ veel te hard doorglijdt op de keeper van Ajax: “Ook na de televisiebeelden sta ik achter mijn beslissingen. Vanuit mijn positie zie ik dat Stekelenburg de bal loslaat en op dat moment is de bal vrij. Het gebeurt voor mijn gevoel buiten de vijf meter van het doelgebied en daar is de keeper niet speciaal beschermd. En ik zie er eerlijk gezegd na het zien van de beelden ook geen gestrekt been van De Zeeuw in. Bij een gestrekt been heb ik het over een hoek van 180 graden.”. Hier het interview.
Lijkt me dat de wedstrijd in ‘authentiek overkomen’ glansrijk wordt gewonnen door Jim Davis.
PS. Wegereef heeft de consequenties overigens al mogen ondervinden: zijn ‘baas’ Jaap Uilenberg heeft de fout wél erkend, Wegereef fluit de komende tijd geen wedstrijd meer van Ajax (net als Feyenoord overigens), en ook voor de KNVB beker is hij gepasseerd…
PS2. De quote van Davis is iets genuanceerder. In het volledige artikel wordt zijn uitspraak gevolgd door: “Now, we have the right team in place and are looking to make apparel for a real runner and team apparel, too.”

Het type Jan Wouters

Geplaatst op door
1

Seth Godin heeft het in één van zijn laatste posts over ‘becoming the‘. Het feit dat je het hebt over “Jun Kaneko, the ceramic artist” in plaats van “Jun Kaneko, a ceramic artist”. Dat het (in elk geval vanuit marketingperspectief) belangrijk is dat je een ‘de’ bent, en geen ‘een’.
Ik moest meteen denken aan de uitdrukking ‘type Jan Wouters’. Hoeveel trainers wensen zich niet een type Jan Wouters toe? Niet omdat hij zo goed kon voetballen, maar omdat hij zo’n schoffelaar, zo’n harde werker was; iemand die je erbij moest hebben. Jan Wouters is hiermee een brand geworden, maar op een heel andere manier dan Cruijff of Van Basten. Geen enkele trainer zal het in zijn hoofd halen om een ‘type Johan Cruijff’ of een type ‘Marco van Basten’ erbij te willen hebben – zoiets neigt naar blasfemie.
Waar ‘een’ juist een eervolle vermelding verdient, is als het in de context van een lijstje wordt genoemd: ik noem een Jimmy Connors, een Björn Borg, een Pete Sampras, een John McEnroe, een Ton de Jong. Droomde ik vroeger over!

Jong geleerd, oud (na)gedaan

Geplaatst op door
3

Ik had een inhaalslag te doen in het bijlezen van mijn favoriete weblogs, waaronder die van Seth Godin. Dus kwam ik pas afgelopen week zijn post over jongleren tegen. Hij verwijst naar een video van een Amerikaan, Chris Bliss, die op de laatste nummers van het White Album van de Beatles zijn jongleerkunsten vertoont, en tenslotte een ovatie krijgt.
Ik heb jaren geleden leren jongleren, en kan uit ervaring verklappen dat dat best wel meevalt. Als je er wat uurtjes instopt, kun je al snel behoorlijk wat kunstjes uithalen.  Met drie ballen althans. Met méér ballen wordt het al snel lastiger. Dat bewijst Jason Garfield. Of eigenlijk niet. Want hij laat zien hoe eenvoudig het is om met vijf ballen te jongleren. Op dezelfde muziek als Bliss, precies hetzelfde geluidsfragment, mét ovatie. De ‘Chris Bliss Diss‘ noemt hij zijn optreden. Maar, zo betoogt Seth, doordat hij het zo eenvoudig laat lijken, is het uiteindelijk minder indrukwekkend.
[gv data=”QYUXaYCkv-A”][/gv]
Over jongleren gesproken: ook weer via Seth Godin een job interview van een jongleur.