Ik had een inhaalslag te doen in het bijlezen van mijn favoriete weblogs, waaronder die van Seth Godin. Dus kwam ik pas afgelopen week zijn post over jongleren tegen. Hij verwijst naar een video van een Amerikaan, Chris Bliss, die op de laatste nummers van het White Album van de Beatles zijn jongleerkunsten vertoont, en tenslotte een ovatie krijgt.
Ik heb jaren geleden leren jongleren, en kan uit ervaring verklappen dat dat best wel meevalt. Als je er wat uurtjes instopt, kun je al snel behoorlijk wat kunstjes uithalen. Met drie ballen althans. Met méér ballen wordt het al snel lastiger. Dat bewijst Jason Garfield. Of eigenlijk niet. Want hij laat zien hoe eenvoudig het is om met vijf ballen te jongleren. Op dezelfde muziek als Bliss, precies hetzelfde geluidsfragment, mét ovatie. De ‘Chris Bliss Diss‘ noemt hij zijn optreden. Maar, zo betoogt Seth, doordat hij het zo eenvoudig laat lijken, is het uiteindelijk minder indrukwekkend.
[gv data=”QYUXaYCkv-A”][/gv]
Over jongleren gesproken: ook weer via Seth Godin een job interview van een jongleur.