Waar er eentje wint in een veld van 16, moeten er 15 teleurgesteld afhaken. Nederland liet zich overlopen door een ontketend Rusland, dat vervolgens tegen Spanje dat niveau bij lange na niet wist te halen. En onze troef Robben was natuurlijk geblesseerd. Maar wat waren de verhalen van de andere landen?

• Portugal moest spelen met een bij voorbaat geblesseerde sterspeler, die tegen Duitsland zijn normale niveau niet wist te halen.
• Turkije had na de veldslag met Kroatië een door schorsingen en blessures zodanig uitgedunde selectie, dat de coach zelfs overwoog om de reservedoelman als veldspeler op te stellen. Desondanks moest de keeper van Duitsland negen reddingen verrichten, terwijl Rüstü – die van Turkije – niet één bal eruit hield.
• Tsjechië leek de kwartfinales binnen handbereik te hebben, maar gaf in het laatste kwartier een comfortabele voorsprong van 2-0 uit handen, terwijl de dreiging op 3-0 groter leek.
• Zwitserland had één bovengemiddelde speler in de gelederen – Alexander Frei – die in de eerste wedstrijd al geblesseerd uitviel. Daarna wisten de Zwitsers dat ze aan een ‘mission impossible’ bezig waren.
• Kroatië wandelde door de groepsfase, kreeg in totaal twee doelpunten tegen, waarvan de tweede in de blessuretijd van de tweede helft van de verlenging tegen Turkije. Tegen zoveel pech was het team in de strafschoppenserie niet meer opgewassen.
• Oostenrijk kreeg in de eerste wedstrijd na vier minuten al een penalty tegen. Nadat deze penalty benut was, brak het moreel van Oostenrijkers.
• Ook Polen had te lijden onder een wat dubieuze penalty, gegeven in de derde minuut van de blessuretijd. Hierdoor speelden ze gelijk tegen Oostenrijk, en waren hun kansen om door te gaan naar de kwartfinales zo goed als verkeken.
• Italie maakte tegen Nederland kennis met een voor de meeste mensen onbekende interpretatie van de buitenspelregel. Terwijl alle Italianen naar voren renden om Van Nistelrooy buitenspel te zetten, bleek een achter de doellijn liggende achtergebleven Italiaan de buitenspelval op te heffen. Italië had vervolgens het geluk dat het met Nederlandse hulp nog door de groepsfase kwam. Vervolgens speelde het niet slecht tegen de uiteindelijke kampioen Spanje, maar ging het eraf in de loterij die strafschoppenserie heet.
• Roemenië leek te gaan winnen tegen wereldkampioen Italië, waardoor de wedstrijd tegen Nederland min of meer een formaliteit zou worden. Mutu miste de (goedkoop gegeven) penalty echter, waardoor de Roemenen de kracht niet meer konden opbrengen om nog een keer tegen Nederland te vlammen.
• Frankrijk streed met Italië om plaatsing voor de kwartfinale, maar verloor al snel Ribéry met een blessure en Abidal met een rode kaart. De resulterende achterstand na de door Italië benutte penalty kwam het niet meer te boven. Daarnaast mocht Frankrijk zich beklagen in de wedstrijd tegen Nederland, waarin het een glaszuivere strafschop werd onthouden en Van der Sar vrijwel alle aanvalsgolven wist te weerstaan.
• Rusland speelde de wedstrijd van haar leven tegen Nederland, maar kon in de stromende regen tegen Spanje haar millimeterprecieze combinatiespel niet meer voldoende uitvoeren.
• Zweden trad net als Portugal aan met een bij voorbaat geblesseerde sterspeler. Ibrahimovic moest zelfs vaak uit voorzorg gewisseld worden, en dat bleek een slechte raadgever. Zonder een Zlatan in topvorm was de angel uit het spel van de Zweden.
• Griekenland was natuurlijk de regerend Europees kampioen. Het geluk dat hen vier jaar geleden breeduit toelachte, ontbrak dit keer. Hierdoor gingen ze drie keer roemloos ten onder.

En Duitsland? Zoals te verwachten haalden de Duitsers de finale, maar ze moesten daarin aantreden met een niet-fitte Ballack. Hierdoor kwam zijn creativiteit onvoldoende uit de verf, en bleek de batterij al ruim vóór de door de tegenstanders van Duitsland zo gevreesde blessuretijd leeg.
Spanje had op weg naar de titel niet met noemenswaardige tegenslag te maken, hoefde zich nergens over de beklagen, en is dus de terechte kampioen!