In een vorige post bekritiseerde ik het Internet Address Book omdat ik niet via een unieke link naar mijn eigen adresgegevens kon komen. Ik kreeg een mailtje van het Adresboek waarin me werd uitgelegd hoe het wél kon. Mijn unieke code is 060fa43b66918a3a0f194322b92bfb67. Ga ik niet onthouden, maar via het plaatje kun je er ook komen.
Het is zover: ik ontving een mail met de Hoff alert (zie mijn eerdere post).
“The last time the Hoff motivated people like this, the Berlin Wall came down. Who knows what may happen this time? World peace? Perhaps. An end to global suffering? Possibly. The presence of something other than X Factor induced tedium at number 1? We can but hope.”
Kwestie van zijn potentiële hit ‘Jump in my car’ kopen op iTunes, en wellicht staat hij volgende week op 1. Ik ga het doen, wie volgt?
Yme bracht me de scoop, maar een dag later stond het al op nu.nl: het Internet Address Book, een site om sites bij te houden. Je maakt een profiel aan, en bij dat profiel kun je aangeven hoe je profiel er bij diverse andere diensten (Blogger, Live Messenger, Flickr, del.icio.us) uitziet.
Op het eerste gezicht een dienst waar iedereen op zat te wachten, en weer stap dichter bij het beheren van je online identiteit. Waarbij dit direct tot vragen leidt. Mensen zijn tegenwoordig enorm voorzichtig met het plaatsen van hun emailadres op internet – vanwege het risico op spam. Toch plaatst iedereen op het Address Book zonder schroom dit soort persoonlijke gegevens. Daarnaast doe ik op Hyves net alsof ik een 22-jarige student kunstgeschiedenis ben (bij wijze van spreken), terwijl op Flickr blijkt dat dit helemaal niet het geval is. Waarom zou ik die twee identiteiten naast elkaar willen zetten?
Maar goed, dit kan de gebruiker zélf al dan niet bij haar profiel plaatsen. Een echte tekortkoming is het feit dat ik mijn profielpagina niet via een ‘nette’ URL kan benaderen. Tegenwoordig gebeurt dit over het algemeen door de gebruikersnaam in de URL te zetten (bijvoorbeeld http://flickr.com/photos/tondejong/). Bij het Address Book kan dit alleen via een query in de URL. Voor Yme is dit geen probleem; ik durf de bewering aan dat er op deze wereld slechts één Yme Bosma rondloopt. Maar voor iemand met een algemene naam als die van mij kan ik binnenkort nooit meer ineens op mijn profielpagina terechtkomen; er zal een lijstje met identieke namen getoond worden. En omdat het Address Book heeft nagelaten om de gebruiker een gebruikersnaam te laten kiezen, kan dit ook niet met terugwerkende kracht gebeuren. Jammer, want voor de rest lijkt het een interessante dienst.
Relevante vraag van mijn collega Emmelien: Waarom kun je na een Google zoekopdracht pagina na pagina met resultaten bekijken? Seth Godin geeft aan dat het woord “unique” 664 miljoen resultaten oplevert. Is er iemand te vinden die verder kijkt dan pakweg drie pagina’s met resultaten? Volgens mij – althans zo doe ik het zelf – verfijn je je zoekopdracht als je niet meteen vindt wat je zoekt.
Iemand enig idee wat de bedoeling van Google is? Laten zien dat ze écht het internet enorm doorzoeken? Of “altijd zo geweest”?
Ik had een inhaalslag te doen in het bijlezen van mijn favoriete weblogs, waaronder die van Seth Godin. Dus kwam ik pas afgelopen week zijn post over jongleren tegen. Hij verwijst naar een video van een Amerikaan, Chris Bliss, die op de laatste nummers van het White Album van de Beatles zijn jongleerkunsten vertoont, en tenslotte een ovatie krijgt.
Ik heb jaren geleden leren jongleren, en kan uit ervaring verklappen dat dat best wel meevalt. Als je er wat uurtjes instopt, kun je al snel behoorlijk wat kunstjes uithalen. Met drie ballen althans. Met méér ballen wordt het al snel lastiger. Dat bewijst Jason Garfield. Of eigenlijk niet. Want hij laat zien hoe eenvoudig het is om met vijf ballen te jongleren. Op dezelfde muziek als Bliss, precies hetzelfde geluidsfragment, mét ovatie. De ‘Chris Bliss Diss‘ noemt hij zijn optreden. Maar, zo betoogt Seth, doordat hij het zo eenvoudig laat lijken, is het uiteindelijk minder indrukwekkend.
[gv data=”QYUXaYCkv-A”][/gv]
Over jongleren gesproken: ook weer via Seth Godin een job interview van een jongleur.
Ik ben zelf niet zo’n liefhebben van Jazzmuziek, maar via deze visualisatie word ook ik fan van John Coltrane!
[gv data=”yV4Iwh6Kl1c”][/gv]
De hi-res versie is overigens nog veel mooier!
(via Infosthetics.com)
Het zal weinigen zijn ontgaan dat Flickr sinds enkele dagen aan geotagging doet. Geotagging is het principe dat je bij een foto de coördinaten als tags meegeeft, zodat je via (in dit geval) Yahoo Maps kunt zien waar de foto is gemaakt.
Ik heb veel positieve reacties gezien op de manier waarop Flickr de dienst geïntroduceerd heeft. Een collega van mij maakte tot voor kort gebruik van een plugin om te geotaggen, en hij kon met één druk op de knop deze tags ‘omzetten’ naar Flickr’s geotags.
Ook een concurrent van Flickr, Zooomr is enthousiast over de dienst. Thomas Hawk, Chief Evangelist van dit bedrijf, schrijft een ‘rave review‘ hierover. Het is grappig om te zien dat hij op zijn beurt weer schouderklopjes krijgt van iemand als Scoble vanwege zijn openheid. Wat weer positieve effecten zal hebben voor zijn eigen bedrijf.
Overigens doet Zooomr al langere tijd aan geotagging, en zijn velen ervan overtuigd dat Zooomr nóg beter is dan Flickr. Om in de gaten te houden.
Conversagent is een bedrijf dat diensten en producten op het gebied van Instant Messenging aanbiedt. Een voorbeeld is Smarterchild, zeg maar de Amerikaanse versie van de Alice bot. Maar als je Conversagent intypt in Google, vind je het bedrijf niet meer. Pas op de tweede pagina in Google kom je een verwijzing naar een artikel tegen, waarin de naamsverandering bekend wordt gemaakt. Colloquis heet het bedrijf nu. Interessant, want dat bleek achteraf het eerste zoekresultaat in Google. Op de site van Colloquis kom je geen enkele verwijzing meer tegen naar het oorspronkelijke Conversagent. Sterker nog, nieuwsberichten uit 2003 refereren zelfs al in retrospect naar Colloquis.
Op CRMToday zegt hun CEO er het volgende over: “Our new name strongly encapsulates the advantage we bring to the marketplace. Colloquis (pronounced cull oh’ kwis) derives from the Latin word ‘colloquium,’ meaning conversation.”. Maar volgens mij had hun oude naam, Conversagent, een veel duidelijker relatie met converseren. Ik vraag me af wat de werkelijke reden is geweest dat het bedrijf zijn naam ineens zo grondig onder handen heeft genomen…
Covers zijn van alle tijden. In de meeste gevallen is een cover een slap aftreksel van het origineel, bedoeld om nog wat geld te verdienen aan wat ooit een hit was. Smaken verschillen, maar denk bijvoorbeeld aan “Sorry seems to be the hardest word” (Blue/Elton John), “Satisfaction” (Britney Spears/Rolling Stones), “My Generation” (Hillary Duff/The Who). Of Marti Pellow, voormalig leadzanger van Wet Wet Wet, die een cover CD met, jawel, hits van Wet Wet Wet uitbrengt.
Gelukkig zijn er ook covers die een beter resultaat opleveren dan het origineel. Ook weer arbitrair, maar bijvoorbeeld “Hey Joe” (Jimmy Hendrix/The Leaves), “Little Wing” (Sting/Jimmy Hendrix), “Respect” (Aretha Franklin/Otis Redding).
Kenmerkend voor deze covers is dat er enige tijd zit tussen de originele opname en de cover. Maar in de tijden van “always on” en “always available” is deze barriere er blijkbaar niet meer. Neem “Crazy” van Gnarles Barkley. Nauwelijks heeft hij hier een hit mee, of het nummer wordt gecoverd door diverse artiesten. Vind de evolutie van dit nummer (en een paar briljante covers, waaronder een van Nelly Furtado) op Music For Kids Who Can’t Read Good. Het schijnt dat Paris Hilton het nummer ook wil gaan coveren. Ik houd mijn hart vast…
Het is alweer een tijdje geleden dat David Hasselhoff positief in het nieuws verscheen. Ik denk dat we terug moeten naar de jaren 80. David Hasselhoff? Jawel, de held annex badmeester van Knight Rider en Baywatch. Toen hij op het hoogtepunt van zijn roem was, besloot hij een carrière als zanger te beginnen. Met name in Duitsland was zijn populariteit ongekend. Dat zijn ‘Best of‘ CD nog steeds in de smaak valt van velen, valt af te leiden uit de overdonderende recenties op Amazon.
Omdat het de laatste decennia wat stil is rondom the Hoff, heeft iemand besloten zijn carrière een nieuwe impuls te geven. Het principe is als volgt. Je schrijft je op de website GetHasselhoffToNumber1.com met je emailadres in. Op het moment dat zich 75000 personen hebben aangemeld, krijgt iedereen tegelijkertijd een uitnodiging om zijn jaren 80 klassieker ‘Looking for Freedom’ via iTunes te downloaden. Volgens de bedenkers van de actie schiet de single dan gegarandeerd de top 10 van de hitlijsten binnen, en weet ook de jonge generatie weer wie the Hoff is. Ik vind het een spannend experiment, dus ik heb me ingeschreven. Wie volgt?
Om vast in de stemming te komen: een video van zijn meer recente werk:
[gv data=”http://video.google.com/googleplayer.swf?videoUrl=http%3A%2F%2Fvp.video.google.com%2Fvideodownload%3Fversion%3D0%26secureurl%3DtwAAAG2Q6SOgdlV6cWVBD30dNqpal2CttmS6hWjLn5908PvEexb9ljiehSpMakH1dInzT5QKYHdFjB-xJEpam3GTjZFLaVibRhexszfQk9FtTEDrW_nmqGHCbCnghO5329W2_9c7aBKlkfMO_6A54rUyFJXWCBgdwdhyDP873XQ6j50obhaLykRf2HLwTuHnrQ4jH5ngeK_GFYc8BiajL-J5029QJYRReMaxvI6Gmkl76FDIvw7ep4iiuLqUwAW5ySHuGQ%26sigh%3DhGwK334VWdm4ctvWfY2hJuF8bbE%26begin%3D0%26len%3D179960%26docid%3D-3382491587979249836&playerId=003d-3382491587979249836&playerMode=embedded”][/gv]