Categoriearchief: Leuk

Jong geleerd, oud (na)gedaan

Geplaatst op door
3

Ik had een inhaalslag te doen in het bijlezen van mijn favoriete weblogs, waaronder die van Seth Godin. Dus kwam ik pas afgelopen week zijn post over jongleren tegen. Hij verwijst naar een video van een Amerikaan, Chris Bliss, die op de laatste nummers van het White Album van de Beatles zijn jongleerkunsten vertoont, en tenslotte een ovatie krijgt.
Ik heb jaren geleden leren jongleren, en kan uit ervaring verklappen dat dat best wel meevalt. Als je er wat uurtjes instopt, kun je al snel behoorlijk wat kunstjes uithalen.  Met drie ballen althans. Met méér ballen wordt het al snel lastiger. Dat bewijst Jason Garfield. Of eigenlijk niet. Want hij laat zien hoe eenvoudig het is om met vijf ballen te jongleren. Op dezelfde muziek als Bliss, precies hetzelfde geluidsfragment, mét ovatie. De ‘Chris Bliss Diss‘ noemt hij zijn optreden. Maar, zo betoogt Seth, doordat hij het zo eenvoudig laat lijken, is het uiteindelijk minder indrukwekkend.
[gv data=”QYUXaYCkv-A”][/gv]
Over jongleren gesproken: ook weer via Seth Godin een job interview van een jongleur.

Don't Hassle the Hoff!

Geplaatst op door
3

Het is alweer een tijdje geleden dat David Hasselhoff positief in het nieuws verscheen. Ik denk dat we terug moeten naar de jaren 80. David Hasselhoff? Jawel, de held annex badmeester van Knight Rider en Baywatch. Toen hij op het hoogtepunt van zijn roem was, besloot hij een carrière als zanger te beginnen. Met name in Duitsland was zijn populariteit ongekend. Dat zijn ‘Best of‘ CD nog steeds in de smaak valt van velen, valt af te leiden uit de overdonderende recenties op Amazon.
Omdat het de laatste decennia wat stil is rondom the Hoff, heeft iemand besloten zijn carrière een nieuwe impuls te geven. Het principe is als volgt. Je schrijft je op de website GetHasselhoffToNumber1.com met je emailadres in. Op het moment dat zich 75000 personen hebben aangemeld, krijgt iedereen tegelijkertijd een uitnodiging om zijn jaren 80 klassieker ‘Looking for Freedom’ via iTunes te downloaden. Volgens de bedenkers van de actie schiet de single dan gegarandeerd de top 10 van de hitlijsten binnen, en weet ook de jonge generatie weer wie the Hoff is. Ik vind het een spannend experiment, dus ik heb me ingeschreven. Wie volgt?
Om vast in de stemming te komen: een video van zijn meer recente werk:
[gv data=”http://video.google.com/googleplayer.swf?videoUrl=http%3A%2F%2Fvp.video.google.com%2Fvideodownload%3Fversion%3D0%26secureurl%3DtwAAAG2Q6SOgdlV6cWVBD30dNqpal2CttmS6hWjLn5908PvEexb9ljiehSpMakH1dInzT5QKYHdFjB-xJEpam3GTjZFLaVibRhexszfQk9FtTEDrW_nmqGHCbCnghO5329W2_9c7aBKlkfMO_6A54rUyFJXWCBgdwdhyDP873XQ6j50obhaLykRf2HLwTuHnrQ4jH5ngeK_GFYc8BiajL-J5029QJYRReMaxvI6Gmkl76FDIvw7ep4iiuLqUwAW5ySHuGQ%26sigh%3DhGwK334VWdm4ctvWfY2hJuF8bbE%26begin%3D0%26len%3D179960%26docid%3D-3382491587979249836&playerId=003d-3382491587979249836&playerMode=embedded”][/gv]

Ricky Gervais casht op zijn podcast

Geplaatst op door
Beantwoorden

Na twaalf afleveringen is het voorbij met de podcast van Ricky Gervais en zijn twee sidekicks, Stephen Merchant en Karl Pilkington. Althans, met de gratis en kennelijk slechts door Positive Internet gesponsorde afleveringen. Vanaf nu moet er betaald worden voor het luisteren naar het gewauwel van de drie Britse helden.
En dat blijkt nogal een Spartaanse opgave, om je te abonneren op Season 2. Volgens de site van Ricky zijn er twee mogelijkheden: downloaden via Audible.com, of via iTunes. Direct al blijkt dat er een prijsverschil is: bij iTunes betaal je €1,95 per aflevering, terwijl dit bij Audible “slechts” $1,95 is. En waar je in het laatste geval ook nog eens vier afleveringen voor de weggeefprijs van $6,95 kunt kopen.
Ik koos dus voor Audible. Vervolgens lijkt het alsof je lid moet worden van Audible, wat nog eens $9,95 per jaar kost. Als bonus krijg je daar een ingewikkeld credit-systeem bij. Maar dat hoeft helemaal niet; je kunt de downloads ook gewoon kopen zonder lid te worden. Ik koos voor het laatste.
Dan is de vraag natuurlijk: hoe download ik de episodes? De site vertelt me dat dit heel handig gaat als je iTunes hebt (de andere optie is een downloadmanager van Audible installeren). Maar als ik uiteindelijk op de plek kom waar ik kan downloaden (door een pdf-handleiding te lezen!) blijkt dit toch niet echt goed te werken: ik moet een .pl (Perl?) file wegschrijven naar disk. Daarnaast wil ik eigenlijk helemaal niet telkens naar de site om een episode te downloaden. Ik heb iTunes op mijn Mediacenter geïnstalleerd, en die haalt eens per dag mijn Podcasts op. Het enige wat ik vervolgens hoef te doen is mijn iPod koppelen aan mijn Mediacenter, en de Podcasts worden automatisch op mijn iPod gezet.
Gelukkig zie ik ver weggestopt op de site ook nog iets over Podcasts vermeld – daar kun je alleen over lezen als je je aangemeld hebt. En daar wordt mij gewoon een linkje aangeboden waarmee ik de Ricky Gervais Show – net als voorheen – als Podcast kan downloaden. Ik ben gered! Kost een paar centen, maar ik kan ’s morgens naar mijn werk weer genieten van Karl die zich inleeft in de gedachten van een worm.

De Ricky Gervais Show: Een podcast die er toe doet

Geplaatst op door
4

Ricky GervaisEen paar maanden geleden volgde ik op Marketingfacts het bericht van Anders Floor over Podcasten en de reactie die dit opriep. “Wat moet ik in godsnaam met “Podcasting”?”, vroeg Anders zich af. Ik was het helemaal met hem eens. Een aantal keer heb ik naar de Daily Source Code geluisterd, maar het kon me niet echt boeien – misschien de verkeerde afleveringen beluisterd.
Sinds kort heb ik echter een reden om me te abonneren op een Podcast: The Ricky Gervais Show. Ricky Gervais is vooral bekend als David Brent in de Britse sitcom The Office. The Office is de grappigste serie die ik de afgelopen jaren gezien heb, bijvoorbeeld te bestellen via Amazon.
De Ricky Gervais show is een podcast waarin Steve Merchant, Karl Pilkington en hijzelf een half uur lang onzin vertellen over onzinnige onderwerpen. Karl’s humor is zo droog als de Sahara, en leidt vaak tot een karakteristiek demonisch lachje van Ricky. Hardop lachend fiets ik tegenwoordig naar mijn werk.
Inmiddels is de Podcast – naar eigen zeggen – ’s werelds nummer 1 – hoewel niet meteen blijkt op welk gebied. In ieder geval de moeite van het beluisteren meer dan waard!

Yak shaving met het Media Center

Geplaatst op door
Beantwoorden

Yak shavingEén van de interessantere termen die ik dit jaar tegenkwam, is ‘Yak Shaving’. Een wat obscuur begrip, waarvan de uitleg luidt “Any seemingly pointless activity which is actually necessary to solve a problem which solves a problem which, several levels of recursion later, solves the real problem you’re working on.”. De term schijnt in deze context voor het eerst gebruikt te zijn door Carlin Vieri in 2000; ook Joi Ito en Seth Godin refereren ernaar.
Afgelopen weekend had ik een Yak Shaving-moment. Ik wilde een DVD gaan bekijken via mjin Media Center. Maar terwijl ik me al in mijn luie stoel installeerde, kreeg ik de melding dat de DVD niet geschikt was voor mijn regio. Sowieso dramatisch dat deze beveiliging op DVD’s (nog) bestaat. Ik koop mijn DVD’s altijd eerlijk, soms in een Nederlandse winkel, soms via Amazon, maar blijkbaar moet ik daar als consument voor gestraft worden.
De oplossing voor het regioprobleem is om de DVD-speler te ‘hacken’ door de speler te ‘flashen’. Maar om te flashen moet je je computer opstarten in DOS-mode. En dat kan bij Windows XP (het besturingssysteem van mijn Media Center) alleen met een boot-floppy. Laat zo’n Media Center nou net geen floppy-drive hebben. Als alternatief kun je proberen je PC te booten met een USB-stick, maar die moet je dan wel ‘bootable’ maken. Via een ‘ouderwetse’ PC lukte het me om de bootsector van de floppy op de USB-stick te krijgen. Helaas wilde mijn Media Center ook met de USB-stick niet booten. Dan zou ik eerst mijn BIOS moeten flashen. Enzovoort.
Drie uur later was ik nog net zo ver als toen ik mijn DVD in de DVD-speler deed. Maar inmiddels was ik druk aan het rommelen met de BIOS. Yak Shaving dus…